Şu sıralar konserler yoğun… Haliyle de tanıştığımız çok
insan oluyor. Bu güzel bir şey tabii ki… İçlerinde sana bir şeyler katan
değerli insanlar çıkıyor. Hayatının bir yerine yerleştiriyorsun. Harika
dostluklar kuruyorsun falan…
Yine çok iyi insanlar olduğundan şüphe duymadığım kişilerle
de tanışıyorum tabii. Onlar da sana ölümsüz bir eser bırakmanı sağlamasa da
hiç değilse atıştırmalık bir yazı yazmana vesile oluyor.
İsmini söylemeyeceğim. Çünkü sormadım. Sorsaydım hatırlar
mıydım? Hatırlasaydım söyler miydim? Büyük konuşmayayım şimdi…
Dedi ki “saksafon çok severim ben.” Dedim ki “Aaaa ne
güzel!” Buradaki tonlamada bir “eee yani” vardı tabii. Bir “mutluluklar
dilerim” tınısının varlığı da pek bir mümkün… “Siz de çok güzel çalıyorsunuz
saksafonu” demesi üzerine ekranda sallanan mutluluğu çöpe atmış, ama yine de
gülümsemeyi başaran bir yüz vardı. Benim yüzüm… “Teşekkür ederim” dedim. Sen
soracaksın ki “be adam niye düzeltmedin?” Ben bu konuda düzeltme yapmayı yıllar
önce bıraktım çünkü. Trampet diyenlerle de az cebelleşmedim mesela. Ne zaman
“yav he he” genişliği kazandım, o zaman sazıma çalışarak ilerleme şansı buldum.
He bir de bu var. Sazımıza çalışmak dediğimiz konu… Bunu ilk kullandığımda “aaa
saz mı çalıyor arkadaş, hele bize bir bozlak patlatsın” diyen de olmadı değil.
İşin garibi bana değil, yanımdaki kişilere söyleyerek benimle muhatap olmamayı
seçen bu adamlara da selam olsun. Onların da gelişimimde önemli bir payı var.
Neyse, ne diyorduk? Evet, trompet çalıyorum. İster zurna
desinler, ister saksafon… Sen onu bunu bırak da bütün bunlar olurken arkadaki
vestiyer yazısını jartiyer okumama kaç puan?
