Adını Söylemedi Adımı Söylemedim

Kısacık anlara bakıyordu gün. Soğuktu. Bazen de sıcak… Sanki onu ararken komut verir gibiydi. Şimdi soğuk… Şimdi sıcak…

Önce gözleri geldi. Uzun bir yolculuk gibiydi bakışları… Ve poyraz eserken, hiç dinmeyecek bir ateş yanıyordu. Nasıl diyeyim? Daha hamken yüreğim cayır cayırken, yanarken nice olurdu hallerim? Bilgelerin tüm sözlerini okur gibiydim. Ona bakmak kayıp ve eşsiz bir kitabı sonsuza dek okumak gibiydi.

Sonra, bilmiyorum nasıl olduysa… Sesi geldi. Sanki uzak iklimlerin müjdelerini seslenir gibi fısıldadı. Sonra 

nasıl olduysa karşımda gördüm bedenini. Sessizdi önce. Önce… Adını söylemedi. Adımı söylemedim.

Yollarımız ayrılacaktı. Biliyordum. Bir yağmur yağsa o an ağlıyorum sanırdı toprak. O kadar hüzünlü… İlk görüşte hüzün dedikleri bir aşk…

Adını söylemedi. Sadece konuştu. Sesi bir ılık esinti gibi yüzümde bir okşayıştı. O an tüm rüzgârlar esse her yönden… Hem de soğuk esse… Felç edecek gibi hem de… Asla sakınmazdım kendimi. Gözleri, sesi… Ve belki de dudakları yetişirdi sıcacık. Ve belki de sarmalardı aniden. Yüzümü okşardı elleri.

Adını bile söylememişti. Adımı söylememiştim. Zaten kim sormuştu şu güne dek? Bankaların çağrı merkezleri bile önceden biliyor olurken adımı, adın ne önemi vardı?

Sonra kısa bir yürüyüşte yakaladım ikimizi. Yanımda elleri ellerime kaçamak dokunuyordu. Tutmalı mıydım? Tuttum. İşte o an tüm gerçekleşmesini istediğim hayallerim bir bir gerçekleşmiş gibiydi. Sanki o an bir dere kurusa bir yerlerde, hadi gidelim diyecektik. El ele kurtaracaktık bir suyu kurumaktan.

Oysa önce kuruyan dudaklarımın çaresini bulmalıydım. Belki onun dudaklarında… Belki o dere kurumadan yüzümü yıkayacağım yabancı sularından medet umacaktım. Ne bileyim?

Sonra bana döndü aniden. Şimdi ayrılık vakti dedi. Yüzüme yaklaştı yüzü. O büyük çarpışma… Bir gezegen oluşur gibi… Bir hayat filizlenir gibi… Milyarlarca yıl hayatı müjdeler gibi…

Sonra gitti. Adını söylemedi. Adımı söylemedim.