Gecenin Çıkmazındaydı Gözlerin

Gözlerin gecenin çıkmazındaydı. Şehir sonra anladı.

Kayıp yürekler kıyılara vurunca cansız, anladı şehir. Anladı şehir ömrün bu denli sessizliğini. Kalabalığın ve gürültünün arasında anlamsızlığını... Anlamsızlık... Aşkın yer almadığı yaşam parçacıklarıydı. Anladı şehir. Kayıp yürekler akıllara vurunca sızladı.

Satır aralarına sıkışmış gizli bir sessizlikti aşk. Bulup da anlamlandıralım diye hayatı, garip belirsizliklerle yüklü, yorucu, sızılı... Ve işte tüm bu hayatın ortasında, tam da en belirgin noktasında sen... Satır aralarına gizlenmiş bir aşktın. Gizli ve sessiz... Bilmesin kimse diye, hiç kimse görmesin diye yani, tüm dillerin en az kullanılan harfine sığınmış sen...

Senin tüm gizliliğine rağmen, nazire olsun diye sanki, ya da öyle değil de yüreğimin karakteri gereği ortalık yerde, çırılçıplak ve ıslak… Âşık, deli... Ben...

Yüreğimde çılgın zamanların yaşanamamışlığı… Ve hırçın rüzgârların zaman zaman esip de göğe savurduğu, sanırım kaybettiği, hakiki hasret parçacıkları... Nehirlerin beslediği okyanuslara karışmış, derinlerde yediği vurgunun ağırlığı çökmüş... Ve bir gün batımında kıyılara vurduğunda duygular, anladı şehir. Ömrün bu denli sensizliğini...

Şehirde hangi ışıktaydın peki? Nasıl bir kayıpsın ki bu kadar aşikâr, ama bir o kadar da belirsiz...

Tüm geceyi sokak sokak dolaştım sonra. Beni bilirsin meydanların adamıyım. Gölgeleri sarhoş eden meyhane önlerinden geçtim. Sarhoş kokuların, eğlenen ve bazen sızlanan karmaşık insanların doldurduğu meyhanelerin... Seni ararken bir sokak lambasının gölgesinde soluklandım.

Ve anladı şehir. Ömrün bu denli sana hasretini… Nereye baksam gecenin çıkmazındaydı gözlerin. Anladı şehir.

Twitter