Güneşin Bildiği

Kimse bilmedi suskunluğunun yansıdığı soğuk geceyi. Bilmemeliydi belki. Başkalarının yaşadığı sabahların dünsüzlüğünü kıskandı. Rahatça unutulurluğunu kıskandı dünlerinin.

Yine uyandı sabah olunca. Gözleri umutsuz bir ana açıldı yine. Gece daha yaşanmadan, sabaha olacaktı ansızın.

Gün aydınlıktı. Gizli bir yağmur tehdidi savuruyordu rüzgâr. Zamansız bir saldırı gibi... Aniden vuracak gibi...

Güneş bulutları delmekten vazgeçmiş gibiydi. Ölüm bıraktığında peşini, Yaşam mı takılacaktı sanki ardına? Güneş biliyordu. Kimse bilmedi. Bilmemeliydi belki.

Yollar çamurlu ayak izleriyle doluydu. Birçok kaçışın, terk edilişin; kaçan ve terk eden izleri... Yol biliyordu bir tek bu izlerdeki telaşı...

Kaçan, yılana sarıldı. Terk eden, terk etmenin dayanılmaz bulunmazlığını yaşadı. Terk edilense uyandı bir sabah yine. Kutsanmış hayatların, bir yanı ısırılmış yasak elması gibi... Utandı yasaklığından.

Ve güneş gibi boş verdi ölümü. Ölüm bıraktığında peşini, yaşam mı takılacaktı ardına? Güneşin bildiğini, o da bildi.